Dönüm noktası

Doğrusu çok uuzn zamandır balık kaybı yaşamıyordum bu haftaya kadar. Ölenlere de pek üzülmüyordum çünkü kendimce her zaman gereken özeni gösterdiğim için yapmam gerekeni yaptığıma inanmışımdır hep.

Ama bu seferki gibi kendi hatam ile ölen canlılarım için üzülür, vicdani sorumluluğu içimde hissederim. Çünkü benim akvaryumumdaki balıklar bana emanettir, doğaya değil.

Öte yandan, şans eseri mi desem yoksa maddi nedenler mi desem, şimdiye kadar hep ucuz balıkları besledim. İşin maddi kısmına baktığımızda da, beslenen ucuz balıkları kayıpları can yakmadı. Çünkü telafisi kolaylıkla sağlandı. Para biriktirilmeden. Ama Temel hocamın dediği gibi işin küçümsenemeyecek maddi boyutu vardır. Bugün bu eşsiz hobiye gönül veren öğretmenler, devlet memuru doktor ve mühendisler vardır, banka memurları vardı. Bir lise öğretmeni ne alır bilir misiz? 1.000 Tl.? Ya bir devlet hastanesindeki doktor? Ben tanıyorum bir tane. Doçent Doktor. Marmara Üniversitesi hastanesinde 1.500 TL. Şimdi bu doktor temel hocanın verdiği örnektteki 2.000 tl değerindeki balıkları kaybederse üzülmez mi, yıkılmaz mı? Hem maddi acıdan ve hem de manevi acıdan. Ölen lepistes değil ki?

Sonuçta burada söylenmek istenen şey elbette, "ucuz balıklar isterlerse ölebilirler, ama pahalıları yaşatalım" değildir. Ama farklı ve ağır tepkilerin gelmesi bence normal. Gönül isterki bu hasarları herkes göğüslesin, hobiye küssün ama bırakmasın. Nasıl olsa, küslüğün üçgünden fazlası haramdır. öp:

Saygılar