Dünyanın Bütün Bettalarına 3

Balık istiyordu çocuk, yarın akvaryumcuya gidip bakıcaklardı.
Dikkatlice seçip en güzelini alıcaklardı.
Tutacaktı babasının elinden, akvaryumcuları gezecekti,
En güzel balıklardan birini görüp seçecekti.

Sabah erkenden kalktılar,
Akvaryumculara gidip baktılar,
Bir balık gördüler, suda rotasız bir gemi gibi süzülüyordu.
Balık ise, Beni almasınlar diye içten içten üzülüyordu.

Akvaryumcu onu şeffaf bir poşete koyunca,
Hiç bu kadar kötü olmamıştı hayatı boyunca.
Siyah bereli küçük çocuk, onu beğenip kendine seçince,
Ölüme gidermiş gibi bir duygu oluştu içinde.

Akvaryumcu içinde bulunduğu poşeti, gazeteye saklamıştı,
Yol boyunca içini amansız bir korku kaplamıştı.
Ama o cesur bir bettaydı, bir kez olsun arkasına bile bakmamıştı,
Artık hayatın gerçek yüzünü anlamıştı.

Onu küçük bir fanusa attılar,
Üstüne biraz metilen mavisi kattılar,
Sonra başına toplanıp, yüzüyormu diye baktılar,
Buz gibi suda bir minnacık canını yaktılar.

Korkuyordu betta su soğuk, etraf karanlıktı, yapacak bir şeyi yoktu.
Geçmişini düşündü, anıları ve hayalleri çoktu,
Birden aklına geçmişi geldi, ne kadar güzeldi bitkiler arasında yüzmek,
Pes etmemeliydi, sönmemeliydi umudu, yoktu onun için hayata küsmek.

Kuyruğu dökülmeye başlamıştı, elinden bir şey gelemezdi.
Dili yoktu, Kurtarın beni, yaşamak istiyorum ben diyemezdi.
Artık gücü tükeniyordu, zayıflamış ve yorgundu,
Umudu sönük, rengi solgundu.

Nihayet insafsız çocuk birini çağırmıştı,
Betta kendi kendine bu bir umut diye bağırmıştı,
Çocuğun çağırdığı genç onu hemen bir poşete koydu,
O anı tekrar yaşamıştı, kendi kendine söylendi, bana ne oldu?

Genç onu bir akvaryuma koydu, bir pipo filitre ve ısıtıcı taktı.
Hemen mavi renkli florasanları yaktı,
Artık karanlık değildi, genç sordu ne oldu sana böyle,
Betta dile gelemedi, söylendi kendi kendine:


Beni küçük bir fanusa attılar,
Üstüme biraz metilen mavisi kattılar,
Sonra başına toplanıp, yüzüyormuyum diye baktılar.
Buz gibi suda bir minnacık canımı yaktılar.

Etraf aydınlık, su sıcak ve temizdi,
Betta lezzetlimi lezzetli yeminide bir çırpıda yemişti,
Genç akvaryuma çeşit çeşit ilaçlar katıyordu,
Sürekli betanın durumuna bakıyordu.

Ama hayat onu çok yormuştu,
Karanlık ve soğuk ona öylesine koymuştu,
Son kalan gücüyle yandaki bitkiye doğru yüzdü,
Üzerine uzandı, gözleriyle mavi florosanın aydınlattığı bitkileri süzdü.

Korkmuyordu artık, etraf aydınlıktı, karanlık yoktu,
Ama acısı ve üzüntüsü çoktu,
Son kez karanlığı aydınlatan florasana baktı,
Gözlerinden bir damla yaş aktı.

Tan yeli ağrırken, genç hemen akvaryumun başına varınca,
Yemyeşil bitkilerin arasına uzanmış Betta boylu boyunca,
Gencin gözleri doldu,
Bettanın florasanlara dikili gözlerine bakınca.